Amsterdam, 11 december 2018 – We kunnen vergaderen wat we willen, en daar dan kritische stukjes over schrijven op internet, en daarover dan weer zeuren op Facebook, maar op die manier alleen gaan we het honkbal in Nederland echt niet redden. Wat dat betreft was dit weekend één grote reality check voor mij.
Het begon zaterdag natuurlijk met het KNBSB Congres. Voor wie mijn verslag over het congres gelezen heeft zal het geen verrassing zijn dat ik nogal teleurgesteld ben over de uitkomst. Het ledenaantal blijft dalen, en hard ook, en er is nog steeds geen bereidheid om écht iets te veranderen aan het beleid.
Maar dat gevoel parkeer ik even want er gebeurde dit weekend meer dan het gekrakeel over het beleid en de begroting. Er werd tijdens het congres namelijk ook een aantal prijzen uitgereikt aan mensen die het afgelopen jaar wél het verschil gemaakt hebben. En dat verschil werd niet gemaakt in vergaderzaaltjes of op de sociale media.
Zo kreeg Martin Evers van HSV Catch de Award voor de Verenigingsofficial van het Jaar. Hij is voor zijn club speler, scorer, supporter, scheidsrechtercoördinator, maar vooral ook zelf scheidsrechter. Paul van Kimmenaede, Voorzitter van Onze Gezellen, mocht de prijs in ontvangst nemen voor de Vereniging van het jaar. Jos Peeters van de North Stars uit Amsterdam ontving de Slugger Award voor zijn inzet voor het G-Honkbal en Rieke Dirks ontving van Andy Houtkamp de naar zijn vader genoemde Nol Houtkamp Award voor al het werk dat ze de afgelopen 45 jaar heeft verzet voor de softbalsport.
Het mooiste moment van het congres was voor mij echter de uitreiking van de Leen Volkerijk Award. Een geëmotioneerde Bart Volkerijk reikte deze naar zijn vader vernoemde Award uit aan z’n voormalig Nederlands teammaatje Charles Urbanus, die na een imposante carrière als speler en coach dit jaar afscheid neemt van het honkbalveld. Deze Award wordt elk jaar uitgereikt aan een persoon die zich in het bijzonder heeft onderscheiden in de ontwikkeling van de sport, en in dit geval is dat zeker een understatement
Op de site van de KNBSB is per Award-winnaar een uitgebreide(re) motivatie terug te lezen.
Ook werden Fred van Groningen Schinkel en Robert Eenhoorn tijdens het congres geëerd en opgenomen in de Eregallerij van het Honkbal en Softbalmuseum. Ook voor deze heren is een uitgebreide toelichting te vinden op KNBSB.nl.
Al deze winnaars zijn een motivatie om toch vooral door te vechten en onze sport(en) nog niet als verloren te beschouwen. Maar de grootste motivatie hiervoor kwam voor mij op zondag, een dag na het congres dus. Want wat is het toch leuk om elke week weer op de Honkbalschool in de sporthal in Bussum met die 100+ kinderen bezig te zijn met waar het écht om gaat.
En voor wie de Honkbalschool in Bussum niet kent, dit is geen opleiding alleen maar voor talentjes, kinderen worden niet geselecteerd en het gaat niet alleen om het presteren, nee, het gaat vooral om het plezier in het spelletje en elke training je best doen en weer een klein beetje beter worden.
Die zondagen zijn met zes uur achter elkaar non-stop trainen soms best een onderneming, zeker als de wekker ‘s ochtends vroeg gaat, maar op de een of andere manier heeft het aan het eind van de dag meer energie opgeleverd dan dat het gekost heeft. Ik kan het iedereen die even de hoop dreigt te verliezen dan ook van harte aanraden!
Voor de liefhebbers zijn hier de foto’s van de Honkbalschool in Bussum van dit jaar terug te vinden.